C i t y O f D r e a m s . . .

İstanbul...

Evin İçinde Bir Oda, Odada İstanbul
Odanın içinde bir ayna, aynada İstanbul
Adam sigarasını yaktı, bir İstanbul Dumanı
Kadın çantasını açtı, çantada İstanbul
Çocuk bir olta atmıştı denize, gördüm
Çekmeye başladı, oltada İstanbul
Bu ne biçim su, bu nasıl şehir
Şişede İstanbul, Masada İstanbul
Yürüsek yürüyor, dursak duruyor, şaşırdık
Bir yanda o, bir yanda ben, ortada İstanbul
İnsan bir kere sevmeye görsün, anladım
Nereye gidersen git, orada İstanbul.


Ümit Yaşar Oğuzcan

C l o u d s

BEDAVA

Bedava yaşıyoruz, bedava;

Hava bedava, bulut bedava;

Dere tepe bedava;

Yağmur çamur bedava;

Otomobillerin dışı,

Sinemaların kapısı,

Camekâlar bedava;

Peynir ekmek değil ama

Acı su bedava;

Kelle fiyatına hürriyet,

Esirlik bedava;

Bedava yaşıyoruz, bedava.

Orhan Veli

T h e s e a i s a p a s s i o n

DENİZ

Deniz Kelimesi nerede

Denizin kendisi nerede

Ah, insanları yorulmadan 

Sokakları yorulan şehirde

Bir kelimedir deniz

Pencereye ve masaya

 Masanın üzerindeki sürahiye benzeyen 

Alelâde bir kelime 

Ve işte buna alışamadım gitti


Muzaffer Tayyip Uslu

L i t t l e S k y

Bilmezler yalnız yaşamayanlar,

Nasıl korku verir sessizlik insana;

İnsan nasıl konuşur kendisiyle;

Nasıl koşar aynalara,

Bir cana hasret,

 Bilmezler.

Orhan Veli Kanık

İ s t a n b u l . . .

Otursak bir akşam üzeri,

Sen bana hiç bilmediğim bir hikaye anlatsan.

Bildiğim bir hikaye de anlatsan ben onu bilmezden gelirim, söz...!

Edip Cansever

V i e w s A g a i n s t L o v e

İstanbul'da elimi kaldırdım

Biraz içkiliydim, biraz sevdalı, biraz minareli

Geleni geçeni durdurdum

Bakın dedim bakın gökyüzü nasıl eskimemiş

Birde şu martılara bakın nasıl alıngan martılar.

Cemal Süreyya

İ n d i s t i n c t

Bulanık çıkmış fotoğraflar gibiyim, görünümsüz

Yalnızdım, karışıktım

Beni tanıyan kimseler yoktu

Hiç yoktu...

Edip Cansever

P a i n . . .

Bitmiyor, sadece bazen belki güneşli bir günde veya kalabalık bir gecede
 geçtiğini sanıyorsun ama geçmiyor esasında.
Alışıyorsun zamanla. 

Asla bitmiyor...

Sabahattin Ali

R a i l w a y S t a t i o n

       

         Yaşamak üzerine, çok söz söylenir ama, can kulağıyla dinlenmemesine alışılmıştır. Hele azıcık olsun dikkat edilse ve düşünülse, her bireyin yaşamı daha anlamlı olur. Çünkü kendini toparlamaya çalışır.

          Yaşama sevinçlerinin, acılardan çok daha kısa sürmesi doğaldır. Sevinç köpürür bitiverir, acı çöreklenir gitmek bilmez. Kim ki bu insan yaradılış huyunu doğal karşılar, yaşama savaşını gücünü yitirmez. Bu gücü tembellik eğilimliler kolay yitirir.

          Zihin tembelleri ruhsal ölüme çağrı çıkarırlar. Ruhsal ölümler bedensel ölümlerden çoook daha önce gerçekleşir. İşte bu nedenle denir ki:

           "Kim bilir kim diyebilir ki, ölüm nerede başlar, hayat nerede biter?

           
             Aydın Boysan